En dan is de dag eindelijk daar!

In mijn vorige blog schreef ik over mijn beginnende weeën mijn ontsluiting en de spoedtrip naar Leiden met ambulance. Wat een hectiek, (onnodige) drama en gedoe! We waren blij weer thuis te zijn. 

Maar wat was ik ook ongeduldig, wilde zo graag dat de dag daar zou zijn dat onze kleine man gehaald ging worden! Maar wederom moesten we een week wachten. Wachten om opnieuw voor het eerst gezien te worden door een arts in het Máxima medisch centrum. Daar zouden we de inleiding van Tijn mee plannen. Dit zou dan wel weer eens een paar dagen langer kunnen duren dan we aanvankelijk in Leiden gepland hadden. Gelukkig konden we diezelfde week nog langs bij de gyneacoloog op de spoedpoli en diezelfde week werden we ook nog ingeleid.

Na een hele hele lange periode van wachten en onzekerheid stond ineens de datum gepland waarop onze kleine man geboren werd. 2 mei mochten we naar het ziekenhuis. De dag van de waarheid, de dag van de verjaardag van mijn moeder!

We mochten ons 2 mei melden op de afdeling verloskamers in het MMC in Veldhoven. Bij opname zou ik een ballon krijgen die ervoor zou moeten zorgen dat mijn baarmoeder mooi zou verweken. Dan zou ik hormonale tabletten krijgen om de bevalling op gang te krijgen waarna mocht dit niet vanzelf gebeuren mijn vliezen zouden worden gebroken. Alles gestructureerd gepland zodat de bevalling voorspoedig zou verlopen. We begonnen met het maken van een CTG (hartfilmpje van de baby om te controleren of het goed ging met de kleine man). Echter werkte het apparatuur niet mee, ze konden me niet vinden in het systeem waardoor er 2 dagen lang iemand van ICT bij me op de kamer heeft gestaan het probleem op te lossen terwijl ik weeën had! Uiteindelijk omdat het niet 1,2,3 opgelost kon worden ben ik ingevoerd als testkandidaat en werd ik tijdelijk omgedoopt tot Mien Test!