Nog nooit duurde een uur zo lang! Zo lang zou het nog ongeveer duren voordat mijn ruggenprik gezet kon worden. Het was druk op de voorbereidingskamer van de de OK en er waren ook nog 2 dames voor me die eerder een prik zouden krijgen. Ik moest dus gewoon weg nog even volhouden.
Iedere wee werd heftiger en kwamen sneller op elkaar. Elke keer als ik dacht ik kan even adem halen kwam er weer een golf van weeën over me heen. Het was ook geen weeën meer het waren telkens golven van weeën de een na de andere. Mijn pols zakte tussen de weeën door terug naar 35 slagen per minuut. Mijn bewustzijn werd heel laag. Ik voelde dat het heel slecht ging maar kon niet meer praten om te zeggen dat het niet ging. Ik kon enkel wat huilen en jammeren, mijn man stond naast me en zag dat het niet goed ging maar hij kon niets voor me doen omdat ik niet meer kon aangeven wat er was, of wat ik wilde.
Op een gegeven moment voelde ik de druk veranderen de druk lag nu ver naar beneden. Ik dacht in eerste instantie echter dat het geen persweeën konden zijn ik was pas een half uur verder dan de vorige keer dat ze gevoeld hadden en toen had ik nog maar 4 cm ontsluiting. Maar de volgende wee die kwam was wederom een perswee en ik voelde dat het hoofdje al stond. Dat typische branderig gevoel wat je dan hebt.
Ik riep naar mijn man dat hij nu op de bel moest duwen omdat ik het idee had dat het echt begonnen was. Mijn man drukte op de bel keek naar mij zag dat het echt begonnen was en rende de gang op om de eerste de beste verpleegkundige de kamer in te trekken. Mijn man vond iemand direct buiten de deur en trok deze de kamer op. Maar op dat moment voelde ik dat het hoofdje er al uit was de verpleegster was op weg hulp te halen. Mijn man was weer bij mij. Hij heeft snel de noodalarm in geduwd en toen heeft hij onze kleine man gevangen.
Zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen heb ik een stormbevalling gehad. Binnen 45 min heb ik 6cm ontsluiting gemaakt en Tijn op de wereld gezet. Om 14:40 werd onze Tijn geboren, dit gebeurde dus zo snel dat naast ik en mijn man, er niemand op de verloskamer was. Ook voor onze kleine stond er niets klaar, terwijl ik wel een risicovolle bevalling zou hebben en dit dus wel had gemoeten. We hebben Tijn samen op de wereld gezet en alles is gelukkig goed gegaan, hier ben ik enorm trots op!
Toen mijn man onze zoon gevangen had, stond heel de kamer gelijk vol met artsen, kinderartsen, verpleegkundigen en de gynaecoloog. Alles ging meteen heel snel, alles werd schoon gemaakt ik werd snel nagekeken en tegelijkertijd werd van alles geregeld voor Tijn. Tijn huilde direct na de geboorte en zag er op 1e ogenblik goed uit dus mocht hij nog even bij me komen liggen.
Toch mocht ik hem maar heel even zien/vasthouden en moest hem toen afgeven zodat ze hem na konden kijken. Ze namen hem direct mee naar de NICU om hem op te vangen, in de couveuse te leggen en te starten met therapie. Ik heb hem vervolgens een week niet mogen pakken/aanraken /voelen/ruiken of wat dan ook. Ik wist op het moment dat ze hem af pakten van me amper hoe hij er uit zag en was er mentaal en geestelijk nog niet aan toe om gescheiden te worden.
Als ik toen geweten had dat ik mijn zoon de komende week niet mocht pakken, troosten, knuffelen en voeden, had ik hem nog even vast gehouden, nog even diep in de ogen gekeken. Nog even geknuffeld. Man wat heb ik dat moment gemist! Dit heb ik merk ik nog steeds niet helemaal verwerkt en mogelijk zal dit ook nog wel even duren.
Reactie plaatsen
Reacties