Het zijn dan wel de laatste loodjes, maar ze kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan!

Iedere twee weken wordt vanuit mijn bloed bepaald hoeveel antistoffen aangemaakt zijn/worden en hoe agressief deze dan zijn. Daarnaast wordt wekelijks gecontroleerd met een echo dopler hoe de kleine het doet en of er al tekenen zijn van waarneembare bloedarmoede. Op dit moment zijn er zo veel antistoffen in mijn bloed te vinden dat het enkel afwachten is op het moment dat de kleine het niet meer bol gewerkt krijgt. Iedere week is weer spannend. Maar tegelijkertijd is iedere week er ook weer een voor ons.

Het doet me ontzettend goed te weten dat ik nu de 32 weken gepasseerd ben wat betekent dat de longrijping waarschijnlijk voltooid is bij de kleine. Daarnaast weegt ons kleintje nu boven de 2 kilo en kan hij dus in ieder geval wat teren op zijn kleine lichaampje als hij dadelijk geboren wordt.
Want ja ook al komt hij dadelijk redelijk ongeschonden de zwangerschap door (en daar hoop ik vurig op). Zal hij buiten de buik ook nog even hard moeten werken/vechten. Daar zal zijn bloedafbraak de eerste dagen nog eens extra versneld gaan en moet hij het allemaal zelf rooien zonder de hulp van mij in mijn buik.

De bevalling zal in Leiden plaats vinden (nogmaals 2 uur van onze woonplaats af) en we zullen daar een aantal dagen mogen/moeten verblijven terwijl de kleine man tegen mijn antistoffen aan het vechten is. Hoe cru zit moeder natuur in elkaar!
En alsof dat niet spannend genoeg is/ erg genoeg is mag onze dochter Floor niet mee naar haar kleine broer. Ze heeft nog geen waterpokken gehad waardoor ze een te groot risico vormt voor haar kleine broertje en de andere kindjes op de afdeling. Logisch natuurlijk maar om zo lang van elkaar gescheiden te zijn.. mijn mamahart breekt nu al!