Afgelopen maandag was ik samen met mijn dochter Floor in het maxima medisch centrum in Veldhoven. We waren hier voor een simpele koemelk provocatie. Onze dochter Floor reageert namelijk op het koemelkeiwit met eczeem en koorts. Maar voor haar auto immuunziekte is het belangrijk om duidelijkheid te krijgen over wat dit nu doet met haar bloedwaarden.
Het was een van de minst belastende onderzoeken voor ons meisje en ze heeft het geweldig gedaan. Wel betekende dit wéér een dag in het ziekenhuis en weer bloedprikken en andere onaangename onderzoekjes door die "enge" artsen.
Voor mama betekende dit vooral weer een dag van alles regelen. Regelen dat broertje Tijn ergens kon verblijven gedurende de tijd dat mama met Floor in het ziekenhuis zat. Regelen dat ze ergens kon kolven zodat Tijn wel zijn moedermelk kon krijgen. Regelen dat alles zou verlopen zoals gepland was met de immunoloog van Floor. Er moest namelijk een open provocatie gestart worden in plaats van een gesloten en er moesten de juiste labwaarden voor en na de provocatie geprikt worden. En aangezien Floor artsen in verschillende ziekenhuizen heeft kan communicatie af en toe nog lastig zijn (echter in deze situatie was hij goed geregeld en alles was goed gegaan!).
Zo'n provocatie gaf ook de nodige stress. Floor was net een aantal dagen koorts-vrij en dit wilde ik eigenlijk juist heel graag zo houden. Maar de vorige keer dat Floor een provocatie had, kreeg ze 40 graden koorts op de provocatie en was ze er lang erg ziekjes van. De kans dat dit nu weer zou gebeuren was dus aanwezig en het ging juist een dag of 3 a 4 erg goed zonder gekke dingen.
We begonnen de dag met bloedprikken en lichamelijk onderzoek. Beide geen favoriet van mijn dochter. Meestal betekent namelijk lichamelijk onderzoek en wat daar uit voort vloeit namelijk pijn en angst. Zo ook nu! Gelukkig is dit van korte duur en na even geknuffeld en getroost te worden door mama is alles weer goed.
Precies op het moment dat ik mijn dochter weer om aan het kleden ben, de grootste tranen weg geveegd heb en ze een dikke knuffel gegeven heb, staan daar aan de deur de cliniclowns. Dit is de eerste keer in alle opnames van ons meisje dat de cliniclowns ook daadwerkelijk langs komen bij ons meisje (alle andere keren was ze te ziek om er iets aan te hebben en op het moment dat ze weer wat beter werd waren ze die dagen meestal niet in huis).
Ze speelden een liefelijk mooi liedje wat ze toen daar voor de deur stonden speciaal voor ons kleine meisje zongen en maakten. Ze waren lief, verzorgend, op het juiste moment en met volle aandacht voor mijn dochter en mij. Wauw!!
En mama, mama die moest huilen! Niet omdat mijn dochter ziek was, of omdat er pijn was, of omdat het allemaal eng is en veel is. Maar omdat ze daar waren, omdat ze aandacht hadden, omdat ze er juist op het juiste moment waren, maar misschien ook wel omdat, zonder dat ik het toe kan en wil geven, IK het nodig had.
Al maanden loop ik te zorgen, te regelen, te rennen, te piekeren, nou noem het maar overleven! En daar waren zij, zij die heel even de zorg overnamen om mijn kind die 2 seconden geleden nog verdrietig was op te vrolijken. Om alles even te ontladen en even een zorgeloos momentje te creëren.
En op dat moment brak ik gewoon even. Er mocht een barstje zijn in mijn sterk opgebouwde overlevingsmodus waarin ik mezelf niet toe laat om me zwak of onzeker op te stellen. Omdat de trein door moet gaan en het geregel (voor als nog) niet op houdt.
Het was een heerlijk momentje voor mij en voor mijn kleintje. Die ze met een lachje op haar snoetje doei doei zwaaide en weer alles vergeten was wat er daarvoor plaats had gevonden.
Wat een mooi moment, wat een mooi geschenk! Hebben jullie of je kindjes ooit mogen genieten van de cliniclowns?
Dank je, dank je wel voor jullie mooi, lief, eerlijk KLEIN liedje
Reactie plaatsen
Reacties