Door het hele medische circus van mijn dochter en zoon heb ik het mentaal op een aantal momenten echt heel moeilijk gehad en nog steeds moeilijk. Ik vind het lastig om alles waar we als gezin doorheen moeten een plaatsje te geven.
Ik kon door de bomen het bos niet meer zien en wist niet altijd zeker of we op de juiste weg zaten. Vele onderzoeken betekenden vaak ook veel pijn, stress en angst voor mijn kindjes en als moeder zijnde wil je zeker weten dat je dit dan met een doel doet. Dat het ergens naartoe lijdt en dat je achteraf kan zeggen zo nu zijn we weer een stapje dichter bij de gezondheid van mijn kinderen.
Maar eerlijk is eerlijk, ik kan het niet altijd volgen wat ze bedenken in het ziekenhuis en wat voor hun als logisch wordt beschouwd is voor mij soms abra cadabra.
" Wat voor hun als logisch wordt beschouwd,
is voor mij soms abra cadabra"
En deze abra cadabra wordt niet minder wanneer er meer en meer aan de hand blijkt te zijn met je kindjes en extra onderzoek telkens nodig blijkt te zijn.
Op een gegeven moment wilde ik graag overleg hebben met een neutrale factor, om gewoon zeker te weten of we de juiste kant op gingen. Om een heldere blik op de situatie te werpen. Maar ook om wat extra uitleg te geven in heel het proces waar ik met mijn kinderen nu terecht was gekomen. Je zou zeggend de huisarts is dan de uitgelezen persoon om even mee te sparren.
De huisarts kan in deze situatie neutraal naar de gegevens kijken en advies geven over wat in zijn/haar ogen de juiste beslissing lijkt. Nooit had ik gedacht dat de huisarts zou zeggen dat het aan mij zou liggen. Dat het wel eens heel goed zou kunnen dat ik het allemaal erger maakte dan dat het was, en dat ik het in stand hield bij de artsen omdat ik dit wilde. Dus niet omwille van mijn kinderen maar omwille van mijzelf.
Na dit bezoek van bij de huisarts ben ik huilend naar huis gereden. Was dit echt zo? Zorgde ik ervoor dat mijn kindjes onnodig pijn, angst en stress moesten doorstaan. Puur en alleen omdat ik het niet los kan laten. Was ik inderdaad zo'n moeder, die er zo overtuigd van was dat er iets met haar kindjes was dat ze koste wat kost zocht naar verklaringen? Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld.
Mijn man en ik bespraken dit thuis en kwamen al snel tot de conclusie dat dit echt niet zo was. Dat de artsen in het ziekenhuis echt niet zomaar door zouden blijven screenen puur om een moeder gerust te stellen. Toch kon ik het niet helemaal van me af schudden, en bleef ik het gevoel houden dat ik faalde mijn kinderen te beschermen.
"Ik bleef het gevoel houden dat ik faalde mijn kinderen te beschermen"
Vastberaden om de eerst volgende keer dat we de kinderarts zagen alles op tafel te gooien en te vragen of het onze bezorgdheid was die de onderzoeken voortsleepten of dat er echt serieuze zaken onder zaten. Gelukkig stond er diezelfde week een afspraak gepland met de kinderarts. Met mijn lijstje vol vragen gingen we naar het gesprek toe.
De kinderarts had de laatste bloeduitslagen terug en gaf aan dat deze er niet goed uitzagen. Niet één bloeduitslag was normaal. Alle waarden waren mild tot sterk afwijkend. De kinderarts kon niet duidelijk aangeven wat er speelde, maar dat er iets duidelijk niet goed was kon hij wel aangeven.
Maar om het verhaal compleet te kunnen maken, en om verduidelijking te geven over de zaak werd er hulp in geroepen van een Immunoloog/nefroloog. Iemand die gespecialiseerd is in auto-immuun ziekten. Maar dan wel speciaal gericht op kinderen.
Er was dus geen vraag meer of mijn meisje ziek was, maar de vraag welke ziekte ze heeft. Wat het is wat haar zo vreselijk ziek maakt wordt nog altijd onderzocht. Ik ben ontzettend ziek geweest van deze beschuldiging wil ik het bijna noemen en heb mezelf wel honderd keer de vraag voor gelegd of ik wel de juiste keuzes heb gemaakt voor mijn kindje. En tot op de dag van vandaag heb ik hier last van gehad in het maken van keuzes voor mijn kleintjes.
Hebben jullie ook ooit getwijfeld aan de keuzes die je hebt moeten maken voor je kinderen?
P. 's. Volg me ook op mamaplaats als Maaikey
Reactie plaatsen
Reacties