Verwerken kost tijd, dat is duidelijk

Er is de laatste jaren heel wat gebeurd, om op zijn minst te zeggen...

Zo zijn we voor het eerst oom en tante geworden van de zus van mijn man. Zij kregen een tweeling Guus en Ties welke met 30 weken ter wereld zijn gekomen in Rotterdam. Hebben wij mogen genieten van deze mannetjes die zoveel licht gaven en Guus nog steeds geeft. Hebben wij afscheid moeten nemen van ons neefje Ties die sterk was, een echte casanova, maar niet sterk genoeg.

Zijn we zelf vader en moeder geworden van ons geweldige meisje Floor welke wel te klein geboren is maar die de  grootste vechter is die ik ken (samen met haar broertje). Hebben we een heel vrolijk meisje gezien die ons iedere dag om haar vingertje wind en mee neemt naar haar geweldige droomwereld. Maar hebben we helaas ook al meerdere malen een heel ziek meisje gezien met ongemak pijn en verdriet. Dit gaat door merg en been!

Waar we oom en tante zijn geworden van ons geweldige nichtje Vieve die altijd lichtjes in haar ogen heeft en de hele wereld doet stralen. Maar waar haar papa en mama een niet zo fijne en onzekere tijd door hebben moeten gaan om dit geweldige gelukje te mogen ontvangen. 

Zijn we daarna nogmaals vader en moeder geworden van ons heerlijk mannetje Tijn. Die het in de buik al ontzettend zwaar heeft gehad omdat mama antistoffen tegen hem maakte. Maar ook na de bevalling hard heeft moeten vechten om er weer bovenop te komen. Een onzekere tijd met diepe dalen een tijd waar je als moeder je kind niet mag vasthouden of knuffelen, en zelfs troosten niet kan. Een tijd waar je je ene kind thuis moet laten omdat deze niet mee kan en mag naar het ziekenhuis en je andere kind in het ziekenhuis ligt te bikkelen zodat hij beter wordt en snel mee naar huis mag. 

Een tijd waar je door verscheurd wordt en je mama-hart telkens weer op nieuw breekt. Dat je als persoon zijnde telkens weer groeit elkaar opvangt, je zelf herpakt en weer door gaat. Dat je als gezin sterker wordt van alles waar je samen doorheen moet en net als je denkt we zijn er weer bovenop je weer onderuit gehaald wordt maar toch weer door gaat. Omdat je weet, je moet! Je moet doorgaan, je moet er zijn voor je kinderen. Het is standje overleven, alle emoties parkeren, de kinnen in de lucht en doorgaan. 

En zoals met alles probeer ik dat dan te omschrijven in een blog omdat ik het graag wil delen, omdat ik het graag van me af schrijf en omdat ik het als therapeutisch ervaar. Echter zit ik nu vast! Ik ben begonnen met de blog de "hel" dagen na mijn bevalling. Echter ik loop vast. Ik heb het nog geen plekje kunnen geven merk ik. Het heeft nog niet kunnen landen, ik heb er nog niet (genoeg) over kunnen piekeren en heb er nog geen vast standpunt in genomen.

Ik zal er hier dus  eerst de komende tijd aan moeten werken, een plekje geven en verwerken en dan zal ik er weer op terug komen en jullie mee nemen in de dagen na mijn bevalling maar voor nu lukt het me nog niet. 

Maar we gaan ook leven, leren genieten en zijn. Dat willen we namelijk niet vergeten in dit grote geheel, want wat zijn we toch gezegend met de kinderen die we hebben mogen krijgen. Met de onuitputtelijke vrolijkheid van onze kleine meid en stoere bink. Met de grote en zeker ook kleine dingen.

We mogen elke dag genieten van onze wondertjes, want elke dag is een feestje met eigen gemaakte slingers van herinneringen en confetti van geluk. 

En laten we daar ook maar eens mee afsluiten met confetti van geluk!