Deel 1:
Mijn zwangerschap van onze Tijn liep alles behalve soepel, althans het laatste trimester en ik was zo klaar met mijn zwangerschap dat ik heel graag wilde bevallen. Ik wilde de verantwoordelijkheid die ik over mijn kleine uk had gedragen delen, ik wilde er gewoon niet meer alleen voor staan. En ergens in dat hele proces zorgde ervoor dat ik veel rooskleuriger ging kijken naar de bevalling van ons mannetje en naar de dagen na de bevalling en de risico's ervan.
Want wat was ik blij dat hij geboren was, maar wat heeft die kleine man moeten vechten en wat heeft hij het spannend gemaakt voor papa en mama.
Op 2 mei dit jaar was het zover we mogen naar het ziekenhuis om me in te leiden. (de dag dat mijn moeder, oma van Floor en Tijn jarig is). 'S morgens dus eerst nog lekker even samen met iedereen ontbijten, en 's middags om 15:00 meld ik me op de afdeling. Bijna precies 24 uur later op 3 mei 2019 ben ik bevallen van ons geweldig stoer ventje Tijn. Tijn kwam met 36 weken en 3 dagen ter wereld met een stormbevalling. Zowel Tijn en mama kwamen zonder kleerscheuren deze bevalling door, maar tjesus christ wat een dingetje was dat zeg, een stormbevalling.
We wisten dat het een risicovolle bevalling zou worden in verband met het termijn, dat Tijn rhesus antagonisme had en omdat we niet goed wisten hoe Tijn er aan toe was in de buik. Doordat het een risicobevalling zou zijn zou er een verloskundige/gynaecoloog, verpleegkundige, neonatoloog en verpleegkundige neonatologie bij zijn. Daarnaast zou Tijn direct na de bevalling nagekeken worden door de kinderarts/neonatoloog en overgebracht naar de NICU (neonatologie intensive care unit). Tijn heeft wel nog even bij me op de borst gelegen ik denk een minuutje of 3 a 4 en toen moest hij bij me weg om nagekeken te worden en werd meteen overgebracht naar de NICU. Papa ging met Tijn mee naar de en ik bleef achter op de verloskamer.
Ik wist niet goed wat er nu allemaal gebeurd was, ik was voor mijn gevoel nog aan het wachten op mijn gevraagde ruggenprik en ineens was ik moeder geworden van mijn 2e kindje. Maar als ik rond keek was hij er niet, ik kon hem niet zien hij was zojuist al weg gehaald.
Daar lag ik dan in dat bed, overal bloed, de gynaecoloog deed controles en mijn placenta moest nog los komen, gelukkig na een klein zetje ging dit heel makkelijk. Er werden wat dingen verteld en uitgelegd, ik heb geen idee wat, ik was er totaal niet bij, ik wilde enkel en alleen weten wanneer ik naar mijn kindje mocht, die lag ten slotte op me te wachten totdat ik hem onder mijn kusjes en knuffels kon bedelven.
Ik ben direct gaan douchen, net vers uit het kraambed zo hop de douche in, zo graag wild ik mijn mannetje zien. Ik wilde weten dat alles goed was, ik wilde de verlossende woorden horen. Ik moest via de rolstoel die kant op, maar mocht toen wel direct naar mijn kleintje toe.
Tijn lag aan allerlei slangetjes, overal zat of een verbandje van het prikken, of een infuus. Er waren kabels om zijn hartje te monitoren en er zat een zuurstofmeter aan. Daar lag onze kleine man, in een luiertje onder en op een lamp in de couveuse. Met een zonnebril op zijn hoofdje. Ik zag door draden, lijnen, verbandmaterialen, zonnebril, sonde etc. mijn kind niet meer. Wat ik ook niet helemaal ingecalculeerd had, was dat ik ons kleine ventje de eerste week niet kon en mocht aanraken. Niet kon ruiken, knuffelen, aaien of troosten. Ik kon enkel naast zijn bedje zitten en wachten tot het moment er wel zou komen om hem te knuffelen.
De eerste dag had onze kleine man geweldige waarden, zijn bloedwaarden gaven hem een geweldige start. We waren enorm blij en er werd zelfs gesproken dat ik Tijn over een paar dagen al even mocht knuffelen. Ik leefde enorm naar deze dag toe. Aangezien er in het Ronald mcDonnald nog geen kamer vrij was mochten we de eerste nacht in het ziekenhuis slapen en de dag erna zouden we tijdelijk in het Ronald mcDonnald hotel gaan. Die nacht ging mijn man een keer kijken bij ons klein mannetje op het moment dat ik moest kolven.
We kregen het nieuws dat de bloedwaardes toch wel al flink aan het kelderen waren. Niets ernstigs hij kon het hebben, wel moest er voor voorzorgsmaatregelen meer effectieve lampen komen om hem te helpen. No biggie dit was ingecalculeerd. 's Morgens na het wakker worden gingen we zo snel mogelijk naar ons mannetje. Ook nu waren de bloedwaarden weer verder achteruit gegaan (dit controleerden ze iedere 3 uur bij onze Tijn door middel van een hielprikje). Dus wederom werden er lampen opgebouwd. Nu stonden eigenlijk alle actieve lampen aan en op de hoogste stand. 1 onder hem, twee keer 3 lampen boven hem, en 3 lampen vanaf de zijkant.
Het was wederom afwachten. Het mogen knuffelen van mijn klein hummelke werd verschoven. Daar moesten we nog even mee wachten tot het wat veiliger was, ook mocht Tijn niets aan, zelfs geen luier meer om de lampen zo veel mogelijk oppervlakte te geven.
Ik durfde de afdeling eigenlijk niet te verlaten, iedere keer als ik wat verder van hem weg ging wist ik dat ik terug zou komen en dat het mogelijk weer minder goed zou gaan. Van de geweldige bloedwaardes waar onze kleine man mee begonnen was, was niets meer over en zijn lijfje had ook niet meer veel bij te zetten.
Hij kon zijn eigen eten niet goed verwerken omdat hij zo moe was van het vechten tegen de antistoffen dat er overgeschakeld werd naar TPV kunstvoeding direct gegeven via het bloed. Hij kreeg 2 soorten en extra water zodat hij ook veel zou plassen om de antistoffen uit te kunnen scheiden.
Maar ook dat maakte weinig indruk, hij redde het gewoon niet tegen de afbraak. En op dag 4 kreeg Tijn zijn eerste transfusie. Er moest heel snel vocht en bloed bij gegeven worden en er werd een extra infuuslijntje geprikt om dit te kunnen doen. Deze sneuvelde helaas omdat de druk van het vocht dat er razendsnel in moest te groot was voor de kleine vaatjes van Tijn. Er moest dus nogmaals ergens een infuus geprikt worden. Inmiddels hadden op alle plekjes wel een lijntje gezeten en zijn voetjes waren eigenlijk geen optie omdat daar ook de hielprikjes vandaan gehaald moesten worden.
Onze Tijn zag er uit als een speldenkussen, overal zaten prikgaatjes en nog steeds geen vooruitgang. Doordat zijn voetjes al zo veel geprikt waren konden ze vaak niet genoeg bloed meer uit de hakken van Tijn halen en moesten ze of heel lang stuwen of er moest meerdere keren geprikt worden.
Nu moesten we dus niet alleen bang zijn over het feit wat er zou gebeuren wanneer onze kleine man verder achteruit zou gaan. Nu kwam er ook nog bij dat er wellicht een arterielijn aangelegd zou moeten worden. Met een hoop risico´s die het met zich mee zou nemen. Daar bovenop kwam het nog eens dat de bloedtransfusie niets had uitgehaald en dat er snel nog een nieuwe gegeven moest worden zodat onze kleine man weer goed kon vechten tegen de antistoffen. Het bloed ging achteruit, de waarden bleven oplopen. Het was ondertussen dag 6 en ik had hem nog steeds niet mogen vasthouden of knuffelen. Wat verlangde ik enorm naar het moment dat dit wel kon.
In mijn volgende blog vertel ik hoe ik me op dat moment voelde!
Reactie plaatsen
Reacties