Mijn zwangerschap liep niet bepaald op rolletjes

Aangezien ik zware medicatie had voor migraine, konden mijn man en ik niet zomaar zwanger worden. Hiervoor moest ik eerst stoppen met mijn medicatie. We besloten mijn medicatie te stoppen vanaf december 2016. Dit moest binnen een paar maanden mijn lichaam verlaten. We telden heel snel aan en waren dolgelukkig: we konden onze droom gaan starten!

Ik wist al snel dat ik zwanger was, want ik was namelijk ontzettend misselijk en moest de eerste 12 weken non-stop overgeven. Ik kon het dan ook niet lang verborgen houden om mijn werk want in week 6/7 was ik zo misselijk dat ik in de ochtend wel iedere 10 min boven de wc hing om te spugen. Ach, ik nam het graag voor lief als er dan een klein mensje bij mij in de buik mocht groeien. 

Maar omdat ik zware medicatie had gehad voor mijn migraine, was ik ook wel wat onzeker, wat als het niet goed zou zijn met ons 'hetje', op dat moment nog. We kregen een extra vroege echo om te kijken of we zwanger waren en hoe het met het kleintje ging. Met 6,5 week kregen we een echo, we zagen een mooi hartje kloppen en konden deze zelfs al horen met een uitwendige echo, wat best bijzonder is. Geweldig speciaal is dat om je kleintje zo voor de eerste keer te zien.

Tot de 12 weken heb ik me dus behoorlijk beroerd gevoeld maar goed, dit hebben veel zwangere vrouwen, niets om je druk over te maken! Even op je tanden bijten en dan is het na 3 maanden ook voorbij kun je gaan genieten! Die 12 weken kwamen langzaam dichterbij, we hadden een 12 weken echo gepland staan voor het vaststellen van de uitgerekende datum. Ik voelde me nog niet echt veel beter maar alles voor de kleine!
Na 14 weken was de misselijkheid gelukkig weg, het braken werd minder en kon redelijk beperkt blijven wanneer ik voor 12:00 niets at. Echter werd de misselijkheid verruild door migraine! Normaliter hebben zwangere vrouwen veel minder last van migraine tijdens de zwangerschap, echter ik had dit nu ik zwanger was dagelijks. Dit zette door tot ongeveer de 20/24 weken. 

Bij de 20 weken kreeg ik een uitgebreide echo, mijn man heeft niercystes in beide nieren en dit was een reden om een uitgebreide echo te krijgen in een gespecialiseerd ziekenhuis. De echo zag er goed uit beoordeelde de gynaecoloog geen gekke dingen te zien en mooi werkende nieren bij ons klein meisje (we hadden inmiddels al gespiekt en wisten dat het een meid zou worden). Wel zag de gynaecoloog dat ons meisje 2 weken achter lag op groei. Hier hoefden we ons geen zorgen over te maken aangezien dit pas echt vanaf de 28 weken bekeken en beoordeeld kon worden. 

Het zorgeloos genieten kon dus beginnen, de 20 weken echo was goed, ik kwam normaal aan, niet extreem veel, ik had telkens een mooie bloeddruk, de kleine was super actief en ik voelde me al veel minder ziek. YES, genieten wat is zwanger zijn toch speciaal en bijzonder. 
Daarbij vergeet ik bijna te zeggen dat ik zwanger was samen met mijn zus! Dit was zo extreem bijzonder, samen zwanger, beide zwanger van een meid. Ik zag het al helemaal voor me hoe die twee als een super eenheid zouden opgroeien, wat een geluk! Samen shoppen voor kleren met mijn zus, samen naar de zwangerschapsbeurs en samen dikke buiken foto's maken

Dit zorgeloos genieten hield op toen ik met de 30 weken een groeiecho kreeg bij mijn verloskundige. Daarop was namelijk te zien dat ons kleintje een groeiachterstand had. Eentje van ongeveer 2 weken. Wat ze dus bij de 20 weken al gezien hadden, maar dit was nog niet recht getrokken. We moesten direct door naar het ziekenhuis om allerlei controles te doen. We kregen opnieuw een groeiecho, er werd gecontroleerd hoe de conditie van mijn placenta en navelstreng was, maar ook hoe het kleintje het maakte. Gelukkig was dit allemaal goed, echter de groei liep wel wat ver achter en de baby moest iedere twee weken gecontroleerd worden op groei, daarnaast moest er 3x per week een CTG gemaakt worden om te blijven controleren of mijn kleintje het nog goed maakte in de buik,. Dit waren spannende en slopende dagen/weken. Waarbij we telkens blij waren wanneer de verlossende woorden kwamen: "Het gaat allemaal nog goed jullie mogen lekker naar huis". 

Op 17 november, ik ben dan 30 weken zwanger en we hebben net gehoord dat ons kleintje een groeiachterstand heeft en dat we vaker ter controle naar het ziekenhuis moeten komen, komt mijn man eerder thuis van werken, ik lig nog lekker op bed te slapen (het is zaterdag dus wanneer hij gaat werken kan ik mooi nog lekker wat uitslapen in bed). Wanneer mijn man thuiskomt, geeft hij aan dat ik even moet komen zitten omdat hij iets belangrijks moet zeggen. Het zoontje van zijn zus is die nacht overleden, hij was een week geleden 1 geworden samen met zijn tweelingbroer en is plots in zijn slaap overleden aan wat later bleek een longontsteking. 2 seconden later denk ik dat de grond onder mijn voeten wegzakt, ik snap er niets van en in eerste instantie denk ik dat mijn man een grap maakt. Een hele vreselijke morbide grap. Ik zeg nog tegen hem dat het helemaal geen leuke grap is en wat wel de rede is dat hij eerder thuis is gekomen. Totdat het tot me door dringt dat hij helemaal geen gruwelijke grap maakt, maar dat dit de gruwelijke waarheid is. 

Hoe kon dit in hemelsnaam gebeuren, wie heeft bedacht dat dit oké was. We rouwen om ons kleine neefje, ik knuffel nog even met zijn levenloos lichaampje dat nog zo mooi is maar tegelijkertijd zo koud voelt. Ik knuffel hem terwijl ik mijn kindje rond voel spartelen in mijn buik. Dit is zo bizar, en voelt zo dubbel! Ik probeer er te zijn voor zijn papa en mama, maak ruimte voor hun gevoel, woede, emotie maar vooral onmacht. Dit alles doe ik met een dapper levend mensje in mijn buik. Het contrast kan niet groter zijn, ik voel me zeer beschermend over mijn kleintje, maar nog meer voel ik me schuldig ten opzichte van mijn schoonzus en broer. Hun verliezen hun kindje terwijl wij binnenkort ons kindje mogen verwelkomen. 

De dagen, weken, maanden daarna zijn afgrijselijk. De tweestrijd, het verdriet, de onmacht die ik voel. Het is onmenselijk, maar ik moet sterk zijn, voor ons dochtertje dat nog zo hard moet groeien in mijn buik!

Hoe kon dit in hemelsnaam gebeuren, wie heeft bedacht dat dit oké was. We rouwen om ons kleine neefje, ik knuffel nog even met zijn levenloos lichaampje dat nog zo mooi is maar tegelijkertijd zo koud voelt. Ik knuffel hem terwijl ik mijn kindje rond voel spartelen in mijn buik. Dit is zo bizar, en voelt zo dubbel! Ik probeer er te zijn voor zijn papa en mama, maak ruimte voor hun gevoel, woede, emotie maar vooral onmacht. Dit alles doe ik met een dapper levend mensje in mijn buik. Het contrast kan niet groter zijn, ik voel me zeer beschermend over mijn kleintje, maar nog meer voel ik me schuldig ten opzichte van mijn schoonzus en broer. Hun verliezen hun kindje terwijl wij binnenkort ons kindje mogen verwelkomen. 

De dagen, weken, maanden daarna zijn afgrijselijk. De tweestrijd, het verdriet, de onmacht die ik voel. Het is onmenselijk, maar ik moet sterk zijn, voor ons dochtertje dat nog zo hard moet groeien in mijn buik!

Ons meisje blijft het gelukkig goed doen in mijn buik en volgt haar eigen groeilijntje. Er wordt nog even besproken of ik nog terug zou mogen naar de verloskundige omdat hun me zijn blijven volgen gedurende de zwangerschap mede doordat wat er gebeurd is en hun mij emotioneel beter bij kunnen staan. Echter uiteindelijk is het toch een ziekenhuis bevalling geworden met de gynaecoloog erbij.

Ons meisje was een sterrenkijker waardoor de bevalling niet vlotte en ik ruim 3 dagen weeën heb gehad die niet door zetten. na 2 nachten niet te hebben geslapen en de 3e nacht voor de boeg trok mijn lichaam het niet meer en wilde ik naar het ziekenhuis en wilde ik geholpen worden. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat ons meisje enorm dipte op de weeën, maar gelukkig wel weer bijtrok. Een aantal keer heeft het erom gehangen of het een spoedkeizersnede moest worden ja of te nee. Ik mocht geen ruggenprik aangezien dit mogelijk niet goed zou zijn voor de kleine. Wel heb ik 20 minuten een morfinepompje gehad. Dit voelde hemels, en hierdoor kon mijn lichaam opladen voor het persen. Ik heb maar 15 min geperst, op het moment dat ik dacht dat het niet meer zou lukken heeft de gynaecoloog heel hard geroepen dat ik moest en dat ik geen andere keuze had. Dit was omdat mijn kleintje geboren moest worden omdat ze bleef dippen. En gelukkig kwam ze met twee persweeën daarna ter wereld. "KERNGEZOND" en perfect! Floor werd geboren vroeg in de morgen met een gewicht van 2600 gram. Een oogverblindend geweldig mooi meisje.

Een meisje dat in de maanden na haar geboorte een geboren bikkel blijkt te zijn die niemand klein krijgt en altijd vrolijk is hoe ziek ze ook is. Maar vooral een geweldenaar en mijn heldin.