In deze blog wil ik jullie graag een klein beetje meer vertellen over wat het met me gedaan heeft om ons neefje te moeten verliezen. Ik wil verder niet te veel vertellen over het neefje zelfs of over tijd rondom zijn overlijden omdat ik dat het verhaal van zijn moeder vind. Dat het vreselijk is en nooit had mogen gebeuren is een gegeven. Maar ik wilde jullie graag even mee nemen naar wat dit voor impact had op de eerste maanden van het leven van ons meisje.
Voordat ik Floor kreeg kon ik alleen maar dromen over het ouderschap, maar hoe dit in werkelijkheid uit zou pakken kon ik me nog niet goed voor stellen. Ik had wel een bepaald idee over hoe ik het zou vinden of wat voor moeder ik zou worden. Maar als het moment dan echt daar is, weet je pas echt hoe je er als ouder in staat.
Ik wilde heel graag mijn kinderen "vrij" opvoeden, met veel liefde, weinig zorgen en vol zelfvertrouwen om de hele wereld aan te kunnen. Vrij om zelf te ontdekken wie ze zijn en wat ze willen van hun leven hier op aarde. Dit alles is nu ik twee kinderen heb nog steeds mijn motto, enkel mijn kinderen "vrij" opvoeden zoals ik dat mooi bedacht had, dat is toch wel wat verandering in gekomen.
Mijn moeder heeft haar broertje op erg jonge leeftijd verloren. Hij werd overreden door een auto en brak daarbij zijn nek. Mijn moeder was aanwezig toen haar broertje werd aangereden en 15 min later overleed. Dit heeft haar getekend voor het leven. Mijn moeder is ontzettend bezorgd, en in de opvoeding naar mij, en mijn broer en zus toe is dit altijd terug gekomen. Loslaten vond ze erg moeilijk. Ik heb altijd gezegd dat ik dit nooit zo zou willen doen bij mijn kinderen. Niet dat ik niet bezorgd zou zijn of mocht zijn, maar ik zou ze het niet zo willen laten weten iedere keer. Ik zou ze wat meer onbevangen willen laten zonder de schrik dat er ten alle tijden iets kan gebeuren. Want ja dat kan, er kan altijd iets gebeuren. Maar het kan gebeuren is niet het zal gebeuren en mijn motto is Pas paniek maken als er paniek is!
Mijn geweldige dochter Floor werd geboren op 02-02-2018 met precies 40 weken. Daar was ze dan ons geweldig mooie kleine meid. Je was perfect vanaf het begin! Je wist meteen wat je moest doen, je kon jezelf perfect op temperatuur houden ook al vroor het buiten en ook aan de borst drinken lukte je meteen. Er werden suiker controles gedaan omdat je met je 2,6 kilo wat te licht was, maar ook de suikers bleven stabiel en we mochten na een dag het ziekenhuis verlaten.
Het was niet moeilijk om een kersverse moeder van jou te zijn, je maakte het papa en mama ontzettend gemakkelijk. Je groeide goed op de borstvoeding en je was een geweldig tevreden klein meisje. Wat hebben wij het getroffen met jou, maar toch was daar altijd dat onderbuik gevoel.
Zoals ik al eerder aangaf in mijn vorige blog was ons neefje van toen net 1 jaar overleden, zomaar en plotseling midden in de nacht. Het bleek later dat hij een longontsteking had en door een bijnierprobleem niet in staat is geweest om zich hier tegen te verzetten. Ons neefje is nu sinds oktober 2017 niet meer bij ons maar, ik kan me die dag nog als gisteren herinneren. Het verdriet zit zo diep geworteld ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat ik dit ten alle tijden met me mee draag.
Ik kon mijn dochter geen seconde alleen laten en vond het vreselijk moeilijk haar boven neer te moeten leggen terwijl ik beneden was. Ik heb dit geprobeerd maar dit ging zo tegen mijn gevoel in dat ik ze toch telkens weer ging halen. Ik heb ze daarom de eerste maanden van haar leven altijd bij me gehad. Ze lag dan of lekker bij/op me te slapen of ik legde ze weg rustig in de reiswieg en sliep ze naast me op de bank, of ze zat bij me in de draagdoek. Zo ook met het slapen 's nachts, ze lag in haar wiegje naast me of lag lekker bij me na de borstvoeding zodat ik ze ten alle tijden in de gaten kon houden.
En dit deed ik ook, ik werd meerdere keren per nacht wakker om te kijken of ons meisje nog lekker sliep, of ze niet gestopt was met adem halen en of ze niet per ongeluk gebraakt had en daar nu in lag. Ons meisje zelf sliep al vanaf de 6 weken de hele nacht door en had gelukkig helemaal geen last van haar gekke mama die haar telkens in de gaten wilde houden.
Een aantal keer hebben we haar op haar eigen kamertje proberen te leggen. Dan was ik binnen een half uur in paniek en ben haar daarna snel weer gaan halen om ze bij ons op de slaapkamer terug neer te leggen. Een goede en rustige nacht voor iedereen. Het slapen op haar eigen kamertje komt wel dacht ik telkens.
Uiteindelijk durfde ik haar 's nachts wel op haar kamertje te laten slapen. Maar zeker in het begin werd ik meerdere keren in paniek wakker. Ik wist dan niet meer of ik haar hoorde, en of ze dus nog ademde ja of te nee. Ik heb zo veel nachten naar het bedje van mijn dochtertje gezeten. Gewoon om te kijken of haar buikje nog op en neer ging.
Pas toen Floor een keer heel erg ziek is geworden en ze dit "overwonnen" had ben ik geruster gaan slapen. Ik wist nu immers dat mijn kleine meid kon vechten, ze kon zich weren tegen virussen en bacteriën. Ze was sterk, en gaf zich echt niet zomaar gewonnen. Dit maakte dat ik niet meer alle nachten bij haar aan het bed hoefde te gaan zitten, maar gewoon weer zelf de nachten door kon slapen. Na gelaten een aantal nachten dat de paniek er toch nog was en ik snel nog even ben gaan kijken of ze nog ademende.
Ik ben dus nu het soort moeder geworden die mijn moeder ook is! Wie had dat ooit gedacht!
Mijn motto is nog steeds: Pas paniek maken wanneer er paniek is. maar een hele goede tweede is toch echt: overbezorgd is de nieuwe bezorgd.
Reactie plaatsen
Reacties