Zoals jullie weten ben ik de mama van Floor, deze blog heb ik op mama-plaats geschreven als een kersverse, ietwat bezorgde, mama van Floor. Het was in de periode toen Floor voor het eerst opgenomen was met algehele malaise. Een erg ziek klein meisje van nog geen 4 maanden jong.
Floor was al een paar dagen niet fit en sliep veel, niet des onze kleine meid. Maar goed ze kreeg ook tandjes (ja al heel vroeg). Maar donderdag op vrijdag avond toch maar een paracetamolletje gegeven. Ze bleef jengelig en had pijn aan haar tandvlees.
Vrijdag overdag ontwikkelde onze meid koorts, en deze steeg door maar 40 graden. Was ze de dag ervoor jengelig was ze nu gewoon futloos en echt ziek! Shit, toch maar de HAP bellen... Eigenlijk ging het vanaf toen alleen maar bergafwaarts, weigeren van flessen, uitspugen van wel gedronken melk, hoge koortspieken en helemaal futloos. We moesten dan ook blijven in het ziekenhuis. Aan de monitor, bloedprikken, urine inleveren het klein hummelke heeft het allemaal gedaan. Ze kon ook niet anders want het lijfje was te moe om te vechten.
Wat is je mamahart dan toch fragiel
Minuten voelen als uren, en uren als dagen. Waarom duurt het in godsnaam zo lang voordat ze zo'n klein ziek meisje helpen. Het enige wat ons kleine meisje nog kon was bij mama liggen en af en toe een heel klein kreuntje dat ze toch echt heel ziek is. De artsen willen eerst nog wat extra onderzoek doen, maar gedurende de dag wordt ze zo ziek dat ze wel iets moeten. Er wordt snel een infuus geprikt en er wordt antibiotica, vocht, medicatie en voeding gestart via het infuus.
Floor lijkt hier in eerste instantie niet echt op te reageren maar gelukkig na een paar dagen wordt het beter. Inmiddels hebben we de koorts onder controle, krijgt ze vocht via het infuus en hebben we vandaag ook weer een lachje mogen ontvangen van de kleine meid. We zijn er nog niet maar we gaan wel de goede kant op!
Reactie plaatsen
Reacties