babyBOOOM!

Ik ben dus echt zo'n moeder moeder, al vanaf jongs af aan wilde ik moeder worden van veel kindjes. Al op de basisschool hoopte ik dat ik moeder mocht worden van 4 kinderen, dat zou ik zo onwijs gezellig vinden dacht ik dan altijd. Mijn droom/wens was altijd 2 kinderen van mezelf en 2 adopteren. 

Toen ik mijn man leerde kennen werd al heel snel heel duidelijk dat hij niet open stond voor een adoptieproces. Ik ben echt van mening wanneer je een kindje adopteert dat je hem/haar dan echt een stabiel huis moet gunnen en geven. Nouja nee eigenlijk moet je dat ieder kind gunnen vind ik ongeacht of het geadopteerd is of je biologisch kind. Maar zeker een kindje wat voorafgaand aan de adoptie geen veilige of duidelijke periode heeft gehad moet in een veilige en stabiele thuissituatie terecht komen. En dit zou niet kunnen wanneer 1 van de 2 ouders er niet volledig achter staat. Daarmee kwam adoptie toen al snel ter verval en werd de wens naar 4 eigen biologische kinderen groter. 

Ook daar moest mijn man even aan wennen maar hij zei er niet definitief nee tegen. Hij zelf dacht aan 2 a 3 kinderen mocht ons dat gegund worden. 

Maar na de zwangerschap van mijn zoontje Tijn werd ons aangeraden, nee eigenlijk gezegd dat we niet meer zwanger mochten worden. De kans dat er iets fout zou gaan was bijna 100%, en de kans dat er iets gruwelijk fout zou gaan was ook erg hoog. 

Onze Tijn heeft deze periode relatief goed doorgemaakt, maar de volgende zwangerschap zou opname vanaf 20 weken zijn, waarbij er telkens bloedtransfusies in de baarmoeder gedaan zouden moeten worden, waarbij de kans dat het kindje het niet zou overleven behoorlijk aanwezig is. Dan wanneer het kindje geboren zou worden (waarschijnlijk rond de 30 a 35 weken) zouden we in Leiden op de neonatale intensive care komen te liggen. Ver van onze andere kinderen af, die niet mogen en kunnen komen naar Leiden.  Waar de kans dat dit kleintje overlijd ook aanzienlijk aanwezig is. Waarbij de nasleep veel intensiever en veel langer zal zijn dan bij Tijn.

En moet je dit dan willen wanneer je gezegend bent met 2 mooie lieve gelukkige kinderen?

Ons antwoord daarop is dan toch echt NEE!

Maar goed dan is iedereen om je heen zwanger, worden er overal baby's geboren en zitten ze allemaal op die geweldige, bekende roze wolk. Dan heb je zo'n hummelke vast, en ruik je die bekende babygeur, voel je de liefde die ze uitstralen/ademen. De warmte, dat ik ben nog volledig afhankelijk van je uitstraling. En dan begint het toch te klapperen van binnen. Mijn gevoel, mijn oermoeder oer gevoel zegt me dan, kijk dan eens naar dit hummelke, kijk eens naar dit mini mensje, wordt je niet verliefd?

En ja ik wordt iedere keer weer op slag verliefd, en iedere keer voel ik hoe diep en hoe intens dan toch mijn verlangen nog is naar zo'n klein mensje, wat zo gewenst zal zijn bij ons. En is er hoe irritant en gekmakend dan ook toch ook weer die hoop, die onverbeterlijke en totaal misplaatste hoop. 

Wat is dat toch, dat je lijf je toch zo voor de gek kan houden. Dat hart en hoofd zo ontzettend mijlenver uit elkaar kunnen staan dat de samenwerking gewoon totaal onsamenhangend is geworden. 

En wat ben ik blij, oprecht echt heel blij voor de kersverse ouders van deze mini's. Maar ik ben tegelijkertijd ook zo verdrietig. Want iedere keer is daar ook weer het besef, dat dit bij mij (hoogstwaarschijnlijk) niet meer zal komen. 

Ik ga naar huis hyper van de endorfine die door mijn lijf gaat en down door het besef zo'n kleintje niet meer bij ons zal komen. Onze droom van een mooi, onstuimig, lekker gek, lekker druk misschien wel iets eigenaardig gezin van 5, 6 of meer zal nooit zo zijn.