zwanger van de derde en helaas weer zwanger van een rhesus antagonisme kindje

we zijn dus weer zwanger! JEEEEJ :) :) :D :D 

Ik heb vandaag twee blogs online gezet, gewoon omdat ik het nu bekend mag/kan en wil maken en omdat er zo veel in mijn hoofd gebeurd dat ik het even van me af wil schrijven. 

man, wat ben ik ziek! Ziek, ziek, ziek.. Ik zei al tegen mijn man, ik weet niet of ik mezelf nu gewoon zieliger vind, of dat ik ook daadwerkelijk zo af  moet zien deze zwangerschap, maar mijn god. Ik voel me belabberd, meer dan dat ik me kan heugen bij mijn eerste of bij mijn tweede zwangerschap. Maaar, natuurlijk voor een goed doel, dat sowieso.

We raakten ook deze zwangerschap bijzonder snel aangeteld. Op het moment dat we te horen kregen vanuit Leiden dat we zwanger mochten worden zijn we er voor gegaan, en dezelfde maand nog aangeteld. Ik weet dat dit voor heel veel mensen ontzettend vervelend zal zijn om te lezen en ben me ook bijzonder bewust van het geluk dat we hebben dat we zo snel aangeteld geraken iedere keer. 

Hoe mijn cyclus precies liep wist ik niet, en dus wat het gokken over het termijn van mijn zwangerschap. We planden een 7 weken echo in en daar bleek dat we eerder 6 dan 7 weken zwanger waren. De echoscopiste durfde niet mer zekerheid te zeggen dat het goed zat het kon een teken zijn van een vruchtje dat niet goed innestelde en dus een miskraam zou worden. Of dat we gewoon wat later zwanger waren geworden dus een korter termijn hadden. We kregen opnieuw een echo over twee weken om te kijken of het vruchtje door zou groeien of het misschien een miskraam zou worden. Gelukkig heb ik me geen seconde onzeker gevoeld, ik was op en top misselijk en zoo vermoeid dat ik merkte aan mijn hele lijf dat ik zwanger was. Daarnaast wist ik ook echt niet meer precies hoe mijn cyclus verliep dus hield me vast aan het gegeven dat het mogelijk gewoon een week later zou zijn. En dit bleek op de tweede echo, twee weken later ook zo te zijn.

We waren dus zwanger, en suuper blij, een derde wondertje groeide bij mij in de buik. Ik was totaal in mijn nopjes. De verloskundigen en gynaecologen om mij heen waren wat zenuwachtiger. Met alles in onze voorgeschiedenis, zou dit alles behalve een zorgeloze zwangerschap worden. Maar ik wilde graag nog van de kleine kans uit gaan dat dit een volstrekt normale zwangerschap zou kunnen worden en dus zou kunnen genieten als iedere normale zwangere vrouw. Wij zitten nu eenmaal iedere keer in de kleine cijfertjes. 

Maar voor de zekerheid werden er alvast, extra echo's, extra bloedonderzoek en andere maatregelen getroffen om me en het kleine goed in de gaten te houden. Ik moest me met 10 weken melden voor uitgebreid bloed onderzoek (naast het 1e trimester bloed onderzoek) en een week later zou er weer een echo gepland zijn.
Nou dat bloedonderzoek ging niet helemaal lekker hoor, er moest eerst meer bloed afgenomen worden (ik denk dat ze nu 6 gewone buizen hadden en 3 extra grote bloedbuizen) daarna konden ze het toch niet goed bepalen dachten ze (dat kon pas vanaf 27 weken zwangerschap aldus deze klinisch geneticus) toen moest er nog meer bloed komen (dit heb ik gelukkig niet gedaan) en daarna hadden we ineens toch de uitslag. 

Helaas bleek hieruit dat we toch weer een rhesus antagonisme kindje zouden krijgen en dat ik dus ondertussen alweer antistoffen had aangemaakt tegen het kleintje in mijn buik.

Zo kreeg ik op dinsdag de 11 weken echo bij de verloskundige, op woensdag een controle echo in het ziekenhuis, en amper een week later op maandag opnieuw een controle en termijnecho in het ziekenhuis om wederom bloed te prikken. Ja het rhesus antagonisme circus is weer begonnen! Ach weet je ik ben natuurlijk ook geen gewone zwangerschap gewend, dus kan niet met weemoed terug denken aan die ene normale zwangerschap waar alles anders en makkelijk was. Maar toch de hoop, de wens, de smacht naar die "normale" zwangerschap die was er tot dat moment natuurlijk wel en dat was toch weer even een slikmomentje toen dit niet zo het geval was.

Iedere echoscopiste die ons nog niet gezien heeft, dus niet op de hoogte is van ons verhaal, maakt vol enthousiasme de echo, laat vol trots het hartje zien, waarvan gedacht wordt dat mijn hart daar dan ook weer sneller van gaat kloppen, laat de schattige handjes, voetjes, neusje en bewegingen van het kleintje zien. Om vervolgens vol verwachting naar mij te kijken en een hele blije (mogelijk ietwat emotionele) moeder willen zien die dolblij in haar handjes klapt voor haar kleintje in haar buik waarvan ze niet kan geloven dat die al zo knap aan het groeien is in haar buik.

Waarop ik enkel kan denken, ja mens, dit heb ik gisteren ook gezien, vorige week gezien en over twee weken krijg ik zo'n zelfde echo weer te zien. Ik bedoel het niet verkeerd, en ben ook echt wel blij mijn kleintje te zien, en natuurlijk immens trots op dat klein hoopje mens dat al enorm zijn of haar best aan het doen is in mijn buik. Maar het enige wat ik wil horen is, het ziet er normaal uit, er is geen zwelling te zien rond het hartje of hersenen wat kan duiden op bloedarmoede, de groei loopt op schema en we maken ons op dit moment geen zorgen. We zien je volgende week terug voor de volgende echo!

Ik wil jullie graag mee nemen in mijn verhaal, mijn zwangerschap en mijn struggelingen met heel het medische hierbij. Ik heb bij mijn zwangerschap van Tijn gemerkt dat er bijna niemand is waarmee ik kan praten en dat vond ik vooral toen heel erg spannend. Het idee dat je kindje volledig op jou aangewezen is en iedere dag kan overlijden in je buik is immens heftig en zwaar. Je moet continu alert zijn waardoor je zeker ook heel veel onzekere momenten doormaakt. Het is zo onbekend dat hele rhesus antagonisme gebeuren en het komt gelukkig maar zo weinig voor dat er nog geen supportgroup bestaat of wat dan ook waar je samen met andere moeders je verhaal kwijt kan. Ik wil graag voor de komende moeders met kindjes met rhesus antagonisme een blog van herkenning geven, een plek waar ze hun vragen, emoties en angsten kwijt kunnen. Weten dat je niet alleen bent geeft kracht maar ook een zekerheid die je even niet kunt vinden in je naasten omgeving, omdat het zo anders is dan al die andere zwangerschappen van je vriendinnen, moeders, zussen, nichten etc.

Ik weet dat door middel van mijn blogs over de zwangerschap van Tijn ik een aantal dames heb gesproken die ook door zo'n zwangerschap gaan of zijn gegaan. En het heeft mij nu al zo veel gebracht gewoon om ervaringen te horen en te delen. Daar ben ik onwijs dankbaar voor.

Wil jij dus weten hoe het gaat met deze kleine erpel bij mij in de buik volg me dan hier op mamaplaats, op insta https://www.instagram.com/levenmeteenziekkindje/ of via mamaplaats daar vind je me ook als levenmeteenziekkindje