Zoals jullie misschien weten ben ik zwanger van mijn 3e kindje. Zwanger van een kindje met rhesus antagonisme. Kort uitgelegd maakt mijn lichaam antistoffen aan tegen het kleintje bij mij in de buik. Waardoor het bloed van het kleintje wordt afgebroken en er ernstige bloedarmoede ontstaat. Zo ernstig dat het kindje hier aan kan overlijden en dus bloedtransfusie in de buik nodig heeft.
Het is al weken spannend waarbij we telkens een verhoging van de bloeddruk in de hersenen zien. Dit is een van de vele metingen die de artsen doen om te bepalen of het kleintje bloedarmoede heeft ja of te nee. Afhankelijk van deze waarde in combinatie met hoe de kleine zich voelt (beweegt hij/zij goed, is er een mooi hartritme, heeft de kleine geen vocht rond hart/hersenen/lever en milt etc.) bepaalt of er acute nood is en er dus bloedtransfusie nodig is.
Afgelopen woensdag merkte ik dat de kleine minder bewoog dan normaal. De baby in mijn buik was normaliter erg actief waardoor ik eigenlijk nonstop de bevestiging had dat de kleine het wel goed maakte. Suuuuper fijn natuurlijk.
Maar dit is veranderd deze week. Eerst dus woensdag waarbij ik ineens savonds dacht gohh wat is het eigenlijk verdacht rustig in mijn buik geweest vandaag. Maar goed geen paniek gewoon even de baby wakker maken en de tijd geven te reageren. Tegen 00:30 aan kreeg ik een laf schopje als respons. Maa ik wil slapen zo leek het. Dus reuze blij met dit schopje want o mijn god mijn kind leeft nog, maar zeker niet gerustgesteld in bed gelegen, wakker geduldig wachtend op het volgende schopje. Die kwam er rond 02:30 weer zo'n laf schopje maar Hee het was er in ieder geval eentje.
Om 05:00 in de ochtend ging de baby wat meer aan het bewegen. Een keertje links een keertje rechts liggen. Maar zeker niet zo fanatiek als normaal. Mijn man en ik spraken af dat we het die dag even zouden bekijken en anders het ziekenhuis zouden bellen.
Die dag voelde ik de de kleine rond 11:30 pas weer een keer. Weer een laf klein schopje maar ik had wel de hele ochtend gestaan. Ik ben toen gaan zitten gewoon om even tijd in te plannen voor de kleine zodat die van zich kon laten horen. Maar dit bleef helaas uit. Rond 13:00 toch het ziekenhuis gebeld. Tuurlijk mocht ik langskomen. Om half 3 was er ruimte voor me.
Ik zorgde voor vervang voor me op het werk en ben toen naar het ziekenhuis gegaan. Toch wel met een zwaar naar en onzeker gevoel. Dit was toch echt de eerste keer dat ik het niet helemaal vertrouwde en niet wist of mijn kindje het nog goed maakte.
In het ziekenhuis moesten ze even opzoek naar iemand die even goed mee kon kijken en denken. Het is namelijk een gekke zwangerschap zo'n rhesus zwangerschap en dan gaat zeker niets zoals normaal. We zagen een behoorlijke stijging van de bloeddruk waarbij ons kleintje met de bloeddruk tegen de bovengrens aanzat wat dus een indicator is voor fikse bloedarmoede. Daarnaast dus het minder kindsleven wat ik voelde. Maar omdat het eerst allemaal overlegd moest wordt met de gynaecoloog/perinatoloog van me moesten we nog even wachten op de uitslag.
Op het moment dat de verloskundige binnen kwam voor de uitslag te geven kwam deze gynaecoloog nog even snel binnen rennen om alle controles nog even zelf te kunnen doen alvorens hij ook snel de kamer weer uitvloog omdat hij al op de OK verwacht werd. Het echo apparaat werkte niet mee, ofwel de gynaecoloog kon er niet mee omgaan hij was net nieuw dus kon hij niet goed meten. Maaar ach het zag er allemaal wel goed uit vond hij en hup weg was hij.
Daar lag ik dan met meer vragen dan antwoorden en nog steeds een kindje met minder kindsleven en een uitslag van een hersenbloeddruk die nog nooit zo hoog geweest was. EN NU?
De verloskundige wist het eigenlijk ook niet ik mocht naar huis. Maar ik wilde helemaal niet naar huis ik wilde weten of mijn kindje niet in gevaar was. Ik vroeg om te overleggen met het LUMC waar we inmiddels onder de zorg vielen met onze problematiek. Echter dit werd niet gedaan omdat de gynaecoloog had gezegd dat het goed was. Ik mocht wel zelf even bellen als dit mij meer geruststelde.
Leiden kon me niet helpen omdat ze niet zelf de waarden hadden en vroegen of veldhoven niet even met hun kon overleggen. De triage verloskundige waar ik nu was kon me niet helpen aangezien de gynaecoloog had gezegd dat alles goed was. En ik wilde graag weten of mijn kind niet dood zou gaan dat weekend omdat niemand even wat aandacht wilde geven.
Ik ben boos geworden naar allebei de ziekenhuizen toe en gezegd dat het potverdorie om mijn kind ging en dat ik het zo echt niet vertrouwde. En pas toen kwam er actie, toen kon er meegedacht worden en werd ik gehoord kreeg ik uitleg een luisterend oor en een garantie dat mijn kindje voor nu niet in levensgevaar was.
Gerustgesteld ben ik iets.. Iets.. Maar zeker nog niet helemaal. Ik voel mijn kleintje nog altijd minder. Ik zelf denk dat dit kleintje al aangeeft dat het zich niet meer fit voelt. Maandag hebben we weer standaard controle. Dan weten we of er die week een bloedtransfusie volgt.
Maar ben ik niet zeker van de veiligheid van mijn kleine, ga ik gewoon lekker iedere dag naar het ziekenhuis en gaan ze me via de echo maar laten zien dat de kleine het nog goed doet.. Deze mama wacht hier af. Deze mama wordt desnoods boos, als ik dan wel de zorg krijg die ik/wij nodig hebben ben ik gerust op zijn tijd die niet leuke irritante moeder en patiënt.
Reactie plaatsen
Reacties